Into the Wild 🌼❤️

हा चित्रपट मी अनेकवेळा बघितला नि बघत असतो.तो बघितल्यावर नेहमीच वेगळीच शांतता मनात पसरते. ख्रिस्टोफर मॅकँडलिस नावाचा एक तरुण, जो सर्व काही सोडून, कॉलेज, घर, नाव, पैसा, कार्ड सगळं सोडून जंगलात, निसर्गात, एकटं जगायला निघतो. हे सगळं वाचताना किंवा पाहताना खूप विचित्र वाटतं, पण त्याचे कारण समजलं की आपणही विचार करायला लागतो आपण खरंच काय शोधतोय? आपण खरंच जिवंत आहोत का?

चित्रपट खूप हळूगतीने उलगडतो, पण प्रत्येक दृश्यामध्ये काहीतरी सांगायचं असतं. ख्रिस्टोफरला आपण समाजात बघतो तसं काहीच नको असतं. त्याला वाटतं की आपण जिथं वाढलो, शिकलो, ते सगळं खोटं आहे. आई-बाबा भांडणं करतात, प्रेम दाखवतात पण खरी माया कुठेच नाही. कॉलेजचं शिक्षण झालं, पण पुढचं आयुष्य म्हणजे नोकरी, लग्न, कर्ज नि समाजाने ठरवून दिलेला एक मार्ग. पण ख्रिस्टोफर वेगळ्या वाटेवर निघतो. तो म्हणतो – 

“Truth is, I don't need money. It makes people cautious.”

त्याचा विश्वास फक्त निसर्गावर, स्वतःवर नि अनुभवांवर असतो.

प्रत्येक प्रवासात तो वेगवेगळ्या लोकांना भेटतो. कुणी त्याला अन्न देतो, कुणी काम, कुणी प्रेम. पण कुणीच त्याच्यावर काही लादत नाही. हे लोक त्याला शिकवतात की आयुष्य हे textbook मध्ये नसतं, ते जगण्यातून शिकायचं असतं. एक म्हातारा त्याला म्हणतो, “When you forgive, you love. And when you love, God's light shines on you.” हे ऐकताना आपणही थोडं मोकळं व्हायला शिकतो.

चित्रपटातले काही प्रसंग खूप खोलवर भिडतात. एक सीन आहे जिथं तो नदीकाठी बसून डायरी लिहितो. त्याच्या चेहऱ्यावर शांतता असते, पण डोळ्यात विचारांचा समुद्र. दुसऱ्या एका दृश्यात तो ट्रेनमध्ये चढतो आणि मागे वळून ही बघत नाही. तिथून आपल्याला जाणवतं तो फक्त घरचं सोडून जात नाहीये, तर स्वतःच्या भूतकाळाला सुद्धा मागे टाकतोय.

चित्रपटाचा शेवट खूप धक्का देणारा आहे. ख्रिस्टोफर अखेर अलास्काच्या जंगलात पोचतो. सुरुवातीला सगळं स्वप्नासारखं वाटतं शांतता, झाडं, प्राणी, स्वतःची जागा. पण नंतर त्याला लक्षात येतं की, माणसांना विसरून सुख सापडत नाही. तो म्हणतो, “Happiness is only real when shared.” नि हीच गोष्ट आपल्या मनात खोल रुतते. आपल्याला वाटतं आपण स्वतंत्र झालोय, पण माणूस म्हणून आपल्याला कोणीतरी लागतोच.हा चित्रपट पाहताना मला सतत थोरो गुरुजी यांची आठवण येते. त्यांनी सुद्धा जंगलात जाऊन Walden तलावा जवळ एकटं जीवन जगलं होतं. ते म्हणतात, "I went to the woods because I wished to live deliberately." हे वाक्य ख्रिस्टोफरचंही असू शकलं असतं. दोघंही एकाच गोष्टीचा शोध घेत होते खरं जीवन, कृत्रिमतेपासून दूर.

Into the Wild मला खूप काही शिकवून गेला. मी जेव्हा सगळं सोडून एकटं कुठे गेलो, तरी शेवटी मला माझ्या माणसांची आठवण आलीच असती. आपण एकटे असू शकतो, पण कायम एकटं राहणं हे माणसाच्या स्वभावात नाही. अन्  हे शिकण्यासाठी कधी कधी कुणाचा प्रवास, कुणाची चूक बघावी लागते.प्रत्येकाच्या आयुष्यात एक वेळ येते, जिथं आपण सर्वकाही मागे टाकून पळून जावं असं वाटतं. पण ख्रिस्टोफरने ते खरंच केलं. त्याला घरातल्या नात्यांचं बंधन वाटत होतं, आई-वडिलांच्या भांडणांनी तो त्रासलेला होता. त्याला खोट्या जगापासून पळ काढायचा होता. त्याचा हा प्रवास म्हणजे एक प्रकारे स्वतःशी संवाद साधण्याचा प्रयत्न होता.

हा चित्रपट माझ्यासाठी एका शोधाचा आरसा आहे की आपण जास्त जगायला लागलो, की जगण्याचा अर्थ विसरतो. Into the Wild पुन्हा एकदा आठवण करून देतो की निसर्ग, माणूस नि आपल्याच मनाशी होणाऱ्या संवादात खूप मोठं जीवन दडलंय.❤️