फकिरा ♥️


काही दिवसांपूर्वी 'अण्णाभाऊ साठे'यांच्या अजरामर लेखणीतून निर्माण झालेली 'फकिरा'ही कादंबरी चौथ्यांदा वाचून पूर्ण केली नि त्या कादंबरीचाच एक भाग झालो.ही कादंबरी मी वाचली नाही तर अक्षरशः जगून नि अनुभवून आलो.अण्णाभाऊ नि त्यांच्या लिखाणाला खरंच तोड नाही.'वाचावं नि फक्त वाचतचं जावं असं अफाट साहित्य त्यांनी मराठी साहित्याला दिलं आहे जे वर्षानुवर्षे वाचकांच्या हृदयात फिट्ट असेल.

35 कादंबऱ्या,13 कथासंग्रह,8 पटकथा,1 प्रवासवर्णन,3 नाटके,10 पोवाडे व 14 लोकनाट्ये आणि 12 उपहासात्मक लेख एवढं भरमसाठ दर्जेदार लिखाण करून आपल्या समाजाला आरसा दाखवण्याचं काम त्यांनी केलं आहे.आपल्या साहित्यातून त्यांनी उपेक्षित समाजाचं संघर्षमय जीवन वाचकांसमोर मांडला असून पावलोपावली शोषणाविरुद्ध आवाज त्यांनी उठवला आहे.

फकिरा ही अण्णाभाऊ साठे यांनी लिहिलेली अप्रतिम अशी कादंबरी आहे.'1959 साली प्रकाशित झालेल्या या कादंबरीला 1961 मध्ये 'महाराष्ट्र सरकारचा उत्कृष्ट कादंबरीचा पुरस्कार' मिळाला असून अण्णाभाऊंनी  डॉ.बाबासाहेब आंबेडकरांच्या झुंझार लेखणीस' ही कादंबरी अर्पण केली आहे. वि. स. खांडेकर यांची प्रस्तावना लाभलेल्या या कादंबरीच्या वाचनाची वाचकांची ओढ 64 वर्षांनंतर सुद्धा कमी झालेली नाही यातच या कादंबरीचं महत्व अधोरेखित होतं.

एक उपेक्षित नायकाचे बंडखोर जीवन समाजासमोर आणणारी ही एक महत्वपूर्ण कादंबरी आहे जी प्रत्येकाने आवर्जून वाचायलाच हवी.'फकिरा वाचून त्यातून बरंच काही शिकून नि नैतिकता,प्रेम,आपुलकी,सहानुभूती ,स्वाभिमान व माणुसकीचे धडे घेऊन परत यावे असं मला वाटतं.!

या कादंबरीत अण्णाभाऊंनी फकिरा नामक वीर तरुणाचे कथानक मांडले आहे.'जो कुठल्याही परिस्थितीत हार मानत नाही.'माणुसकीने ओतप्रोत भरलेल्या व
ब्रिटिश सत्तेला आव्हान देणाऱ्या या तरुणाची शौर्यगाथा सांगणारी नि माणुसकीचे दर्शन घडवणारी ही उत्कृष्ट अशी एक कादंबरी आहे.'जी आपल्या हृदयाचा ठाव घेऊन सुरुवातीपासून शेवटपर्यंत आपल्याला गुंतवून ठेवण्याचा काम करते.'जणू यातील कथानक आपल्या डोळ्यांसमोर घडतोय की काय असं भास आपल्याला होतो.

आपल्या मनोगतात अण्णाभाऊ म्हणतात :-

ही कादंबरी केवळ माझ्या प्रतिभेने निर्माण केली नाही. प्रतिभेला सत्याचे - जीवनाचे दर्शन नसेल, तर प्रतिभा, अनुभूती वगैरे शब्द निरर्थक आहेत, असा माझा अनुभव आहे. सत्याला जीवनाचा आधार नसला की प्रतिभा अंधारातील आरशाप्रमाणे निरुपयोगी ठरते. जशी प्रतिभेला वास्तवाची गरज भासते, तद्वतच कल्पनेलाही जीवनाचे पंख असणे आवश्यक असते आणि अनुभूतीला सहानुभूतीची जोड नसेल, तर आपण का लिहितो याचा पत्ताच लागणे शक्य नाही.

हा ‘फकिरा’ही माझा होता. जे पाहिले, अनुभवले, ऐकले तेच मी लिहिले आहे. त्यातून हा फकिरा निर्माण झाला आहे.♥️

खरोखर ! अण्णांनी जे आजूबाजूला पाहिले, अनुभवले नि ऐकले तेच त्यांनी आपल्या साहित्यातून मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे.'सत्याला जीवनाचा आधार नसला की प्रतिभा अंधारातील आरशाप्रमाणे निरुपयोगी ठरते.हे त्यांच्या विविध साहित्यातून अधोरेखित होते.

फकिराच्या कथानकाबद्दल मी जाणून बुजून जास्त काही लिहिणार नाही,कारण आजपर्यंत याबद्दल बरंच काही लिहल्या गेलं आहे',यावर चित्रपट सुद्धा आला आहे.'आतापर्यंत अनेकांनी ही कादंबरी वाचली नि अनुभवली आहे.त्यामुळे इथे याबद्दल विस्तृत लिहून मला आतापर्यंत न वाचलेल्या वाचकांना कुठलीही पूर्वकल्पना द्यायची नाही.'मला वाटतं प्रत्येकाने या कादंबरीचा कथानक या कादंबरीतून वाचाव नि अनुभवावं...!🌿✅

©️Moin Humanist✅

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा