जिना इसी का नाम हैं....! ♥️

काही दिवसांपूर्वी अहमदनगर जिल्ह्यातील काष्टी गावातुन चंद्रशेखर सरांच्या मिसेस चा कॉल आला.सर हे CRPF मध्ये कार्यरत असून ते नेहमीच We Read मधून पुस्तके बोलावत असतात.आमची ओळख ही पुस्तकामुळेच झाली आहे.सरांना काही दिवसांपूर्वी अर्धांगवायू चा झटका आला होता.त्यांना कोणीतरी सुलतानपूर येथील Dr.R. N Lahoti यांच्या प्रसिद्ध 'श्रीराम हॉस्पिटल' बद्दल कल्पना दिली होती.तेव्हा त्यांच्या कुटुंबाला सरांनी सरळ मला कॉल करायचं सांगितलं.त्यांना बोलता येत नसल्याने त्यांच्या पत्नी बोलत होत्या.त्यांनी मला विचारपूस केली.त्यांना सर्वकाही व्यवस्थित माहिती देऊन तुम्ही इकडे कधीही बिंदास येऊ शकता आपलाच घर आहे इथे म्हणालो.ते आज 7 मार्च 2024 रोजी हॉस्पिटलमध्ये आले होते.रात्री निघताना नि सकाळी पोहोचल्यावर त्यांनी मला कॉल केला.


मी सकाळीच फैजानला पाठवून त्यांच्यासोबत राहायचं सांगितलं.
मला थोडं ठीक वाटतं नव्हतं त्यामुळे मी थोडा उशिरा जायचं ठरवलं.दुपारी मग सरळ टिफिन घेऊनच गेलो.काकु नि सरांना प्रथमच भेटत होतो.मी जाताच त्या इमोशनल झाल्या,त्यांच्या डोळ्यांत पाणी होतं.त्यांना भेटून बोलून हॉस्पिटलमध्ये आत सरांना भेटायला गेलो.सर बेडवर झोपलेले होते.त्यांना उठता, बोलता येत नव्हतं.मला बघून त्यांनी हातात हात दिलं, डोक्यावरून हात फिरवलं. माझ्या डोळ्यांत पाणी होतं.

सरांचा सी.टी स्कॅन करून रिपोर्ट घेऊन त्यांच्या मुलांसोबत काकूंनी स्वतः न जाता मला डॉक्टरांकडे पाठवलं.मी जाऊन आलो व्यवस्थित विचारपूस करून गोळ्या घेतल्या.डॉक्टरांनी एक महिन्याचा कोर्स देऊन सरांना डिस्चार्ज दिला.

हॉस्पिटल बाहेर आलो..आजूबाजूच्या परिसरात जेवण न करता मी त्यांना 'स्टडी बंकर' मध्ये घेऊन आलो.घरी येऊन फ्रेश व्हायला गरम पाणी दिलं. सर्व फ्रेश झाले नि मग आम्ही सोबतच जेवण केलं.काकांना गाडीतच जेवण द्यावं लागलं त्यांची कमालीची इच्छा असताना सुद्धा त्यांना स्टडी बंकर मध्ये आत घेऊन येता आलं नाही.पण पुढच्या भेटीत नक्कीच आत येतील या आशेवर आम्ही मनाला दिलासा दिला.

सर्वांनी जेवण करून चहा घेतली नि ते परतीला निघाले.रजा घेताना कमालीचं इमोशनल व्हायला झालं.काकांनी या परिस्थितीत सुद्धा माझ्या आवडीचं एक पुस्तकं त्यांना द्यायचं सांगितलं.मी त्यांना माझ्या आवडीचं मारुती चितमपल्ली सरांचं 'शब्दाचं धन'हे पुस्तकं भेट दिलं. सरांनी त्या पुस्तकावर माझी "Moin Humanist'अशी sign घेतली नि मला आशिर्वाद रुपी मी नाही म्हणत असताना सुद्धा हातात 500₹ रुपये टेकवले नि मी ते मोठ्या प्रेमाने स्वीकारले.

सर लवकरच एकदम ठीक होतील हा विश्वास आहे.आमची पुस्तकांनी जुडलेली नाळ आज अजून जास्त घट्ट झाली...
कधीही न भेटता,बोलता सुद्धा आपण कोणाला जवळचं वाटावं,आपल्याबद्दल आपल्या कुटूंबाला कोणी भरभरून बोलावं..हक्काने विश्वासाने आपल्याला अर्ध्या रात्री कॉल करावं हे असं एखाद्याला का वाटावं ? कारणच एकच ती म्हणजे माणुसकी.

माणसाने माणसाच्या कामी यावं,दुखात सहभागी व्हावं बस एवढंच....आपण सर्व एकच आहोत नि येथे आपल्यालाच एकमेकांच्या अडीअडचणीत सहभाग घ्यावा लागणार आहे...एखाद्याच्या दुःखात सहभागी होण्यासाठी रक्ताचं नातं असणेच गरजेचं नाही..

माणूस असणे एवढंच पुरेसं असतं... नाही का ?✨♥️

आता हे सर्वकाही शेअर करण्याचा उद्देश मी किती चांगला नि भारी काम केलं व करतोय वगैरे हे दाखवायचं नसून किंवा कोणाची तारीफ मिळवणे वगैरे नसून फक्त सर्वाना हेच सांगायचं आहे की,माणूस बनून जगा,वागा नि रहा...

सोशल मीडिया वीर खूप आहेत आपण प्रत्यक्षात चांगके जगुया....दोन चांगले स्टेट्स ठेऊन,चांगली पुस्तके वाचून नि चांगल्या पोस्ट शेअर करून हे सर्वकाही होणार नाही...

आपल्याला खरोखर तसं जगावे लागणार आहे.
मी माझ्यापरीने प्रयत्न करतोय तुम्ही तुमच्या परीने करा...तुम्ही आम्ही मिळून आपण होऊ नि जग सुंदर बनवू...! ♥️😊🤗

©️Moin Humanist♥️✨

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा