आशा देणारी पुस्तके 💛

आयुष्याचा एक काळ असा होता जेव्हा चोहीकडे संपूर्ण काळोख दिसायचा.🥺

'हॉस्पिटल- दवाखान्याच्या' चकरा मारून जाम वैताग आला होता.'गोळ्या,स्लाईन्स व इंजेक्शन' घेऊन खूप त्रासलो होतो.एका आजारामुळे इतर आजार बळावले होते.आपल्या आजारामुळे 'आई वडिलांना' होणारा त्रास हा असहनिय होता माझ्यासाठी.त्यांच्या काळजीने माखलेल्या चेहऱ्याकडे बघूनच फार वाईट वाटायचं.

हे सर्व आरोग्याकडे केलेल्या दुर्लक्षामुळे व आपल्या हलगर्जीपणामुळे झालं आहे याचा पश्चाताप व्हायचं.कशातच मन रमायचं नाही.वाचन सोडून काहीच करावं वाटायचं नाही.कशातच स्वारस्य वाटतं नव्हतं.एकंदरीत जगायची इच्छाच बाकी राहिली नव्हती.

खूप थकल्यासारखं वाटायचं. 

बस्स आता इथेच कायमचं थांबून जावं असं वाटतं होतं.

मनात येणारे भयंकर विचार हे फार विचित्र असायचे.रात्रभर झोपेचा पत्ता नसायचं.काही क्षणासाठी डोळे लागताचं विचित्र चित्रं दिसायचं आणि मी खलबळून जाग व्हायचो.मनातील घुसमट सांगायला,मोकळेपणाने व्यक्त व्हायला कोणीच हक्काचा मित्र जवळ नव्हतं होती ती फक्त लाडकी पुस्तके.

या काळात हक्काची सोबत होती ती फक्त पुस्तकांचीच.त्यामुळे मी फक्त वाचायचो आणि वाचत राहायचो.पूर्णपणे 'पुस्तकाच्या विश्वात' हरवून जायचो.पुस्तकाच्या कथानकाशी एकरूप व्हायचो,त्यातील पात्रांशी संवाद साधायचो.

पुस्तकांनीच मला मार्ग दाखवलं, गाईड केलं आणि एक आशेची किरण दिली.'इथे थांबणे नाही'म्हणत मला लढायची हिम्मत दिली.कितीतरी अनुत्तरित प्रश्नांची उत्तरे सोप्या आणि साध्या भाषेत देऊन मला नेमकं जगायला शिकवलं.

मी फक्त पुस्तके वाचली नाही तर ती जगली आणि वाचून-जगून समृद्ध झालो.आजारपणात सुद्धा उभारी मला माझ्या पुस्तकांनीच दिली आहे.

अनेकांसाठी पुस्तके ही साध्य नसून साधन असेल पण माझ्यासाठी साधन आणि साध्य सुद्धा माझी पुस्तकेच आहे.

माझी माझ्या पुस्तकांसोबत मैत्री खूप घट्ट आहे.पुस्तकासोबत माझा जो बॉंड जुडलेला आहे त्याला मी कुठलीही उपमा देऊ शकत नाही.

 माझी पुस्तके माझा जीव की प्राण आहे. आयुष्यातील सर्व संपत्ती गेली तरी चालेल पण माझ्यासोबत माझी पुस्तके असली तरीही मी नव्याने भरारी घेऊ शकतो हा मला विश्वास वाटतो.

पुस्तकांनी आजपर्यंत जगवलं आहे आणि मुळात माणूस म्हणून जगायचं कसं हे शिकवलं आहे.मी फक्त पुस्तके वाचत नाही त्यांच्याशी बोलतो,गप्पा मारतो.त्यांची पुरेपूर काळजी घेतो.जेव्हा माझ्या सोबत कोणीही नव्हतं तेव्हा माझी लाडकी पुस्तके माझ्यासोबत होती आणि तीच कायम राहतील.सर्वांत जास्त सुकून मला माझ्या पुस्तकांसोबतच मिळतो.

आज जेव्हा कोणी विचारतो की तुला सारखी पुस्तकेच का वाचतो ?तुला कंटाळा येत नाही का ?किंवा एवढं मोठं संग्रह करून काय करायचं आहे ?तेव्हा त्यांना मला वरील गोष्ट सांगावी वाटते.

कारण पुस्तकांनी आशा आणि विश्वास दिला नसता तर मी कोठेतरी तेव्हाच संपलो असतो...♥️💛

ता.क :-आरोग्य जपा...आरोग्याकडे दुर्लक्ष करू नका 💛😊

©️Moin Humanist♥️

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा