गुरू आयोनि लडका......♥️


किशोर बळी लिखित अवघ्या 104 पृष्ठसंख्या असलेली, 'गुरू आयोनि लडका म्हणजेच 'गुरुजी आलेत रे पोरा'ही अप्रतिम छोटेखानी कादंबरी वाचून पूर्ण केली आणि काहीतरी वेगळं वाचल्याची प्रचिती आली.

यवतमाळ जिल्ह्यातील दारव्हा गावापासून चार कि.मी अंतरावर असलेल्या, 'गणेशपुर गावातील साईनगर 'पारधी तांड्यामधील एका जिल्हा परिषद शाळेची आणि तेथे नव्याने रुजू झालेल्या शिक्षकाची ही भावस्पर्शी कथा आहे.ही कादंबरी" शिक्षक आणि विद्यार्थ्यांमधला उत्कट भावबंध नक्कीच आहे, पण ही गोष्ट फक्त एका आदर्श शिक्षकाची आणि सुंदर शाळेचीच नसून एका अस्वस्थ शिक्षकाची आणि बंद पडत चाललेल्या जिल्हा परिषद शाळांची आहे".जी वाचकांना अस्वस्थ करून विचार करायला भाग पाडते.

या तांड्यातील शाळेत शिक्षक म्हणून रुजू झाल्यावर आलेले वेगवेगळे अनुभव लेखकांनी या कादंबरीत सुंदरीत्या शब्दबद्ध केले आहेत.त्यासोबतच शिक्षकाला केंद्रस्थानी ठेवून तांड्यावरील लहान मुलांचं निरागस भावविश्व उलगडण्याचा या कादंबरीरून त्यांनी प्रयत्न केला आहे.जे वाचताना 'माडगूळकरांच्या 'बनगरवाडीची'तर 'मुनघाटे' लिखित 'माझी काटेमुंढरीची शाळा'ह्या कादंबरीची प्रामुख्याने आठवण येते.

या 'तांड्यातील विद्यार्थी,गावकरी,त्यांच्या समस्या,गावातील अंधश्रद्धा,शिक्षण क्षेत्रातील राजकारण,गरिबी,दुःख,दारिद्र्य,निरक्षरता, इत्यादी कितीतरी महत्वपूर्ण गोष्टींवर या कादंबरीमतून प्रकाश टाकलं गेलं आहे.जो विचार करायला प्रवृत्त करतो.

लेखकाच्या मते :-

"जिल्हा परिषदेतील शाळा बंद पडणे म्हणजे पर्यायाने गोरगरिबांच्या लेकरांचे भवितव्य अंधःकारात ढकलण्यासारखे आहे. 'ज्याचा पैसा त्याचं शिक्षण' अशी नवी काॕन्व्हेंटी शिक्षणप्रणाली रुजत चाललेली असताना तळमळीने काहीतरी मांडण्याचा यातून प्रयत्न केला आहे."

जिल्हा परिषदेच्या या शाळेत शिक्षक म्हणून रुजू झाल्यावर सर्वप्रथम विद्यार्थी व गावकऱ्यांशी जुळवून घेण्यापासून सुरू झालेला हा प्रवास यांच्यात एक वेगळं स्नेहबंध निर्माण होऊन समाप्त होतो.या शिक्षकाने राबवलेले विविध उपक्रम,केलेली जनजागृती व महत्वपूर्ण काम आणि मुलांशी जोडलेली नाळ हे सर्वकाही यातून अधोरेखित होते.जे वाचत असताना आपण सुद्धा याचा भाग होऊन जातो.यातील विविध पात्रे आणि त्यांच्या बोलीभाषेतील संवाद वाचून चेहऱ्यावर स्मित येतं तर कधी डोळ्यांतून अश्रूं सुद्धा.

खरंच लेखकांना हा 'तांड्यातील'जग फार जवळून अनुभवता आलं,त्याच्याशी एकरूप होऊन आपलं जगणं अधिक समृद्ध करता आहे आणि त्यांनी तो वाचकांपुढे ठेऊन महत्वाचं काम केलं आहे असं मला वाटतं.

नक्की वाचा...♥️💕

©️Moin Humanist🌱

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा