खुलूस ♥️~काळोखात हरवलेल्याचांदण्याची स्पंदनं......


काल समीर गायकवाड सरांच नुकतंच प्रकाशित झालेलं नवकोरा कथासंग्रह 'खुलुस' वाचून पूर्ण केलं आणि विचारांच्या समुद्रात बुडालो.पहिल्या कहाणीपासून तर शेवटी लेखकांनी केलेल्या प्रत्येकाशी संवादापर्यत डोळ्यात अश्रू होते आणि डोक्यांत विचारांचा काहूर माजला होता.तो पुस्तकं समाप्त झाल्यानंतर सुद्धा सुरूच होता आणि आहे.यातील प्रत्येक कथेने मला अस्वस्थ केलं,सुन्न करून विचार करायला भाग पाडलं आणि त्या स्त्रियांकडे बघण्याचा माझा दृष्टिकोन अनेक बाबतीत बदलण्याचं काम केलं.'मंटोच्या'काही कहाण्या वाचल्यापासूनच या विश्वाकडे बघण्याची माझी नजर काही बाबतीत बदलली होती,त्या स्त्रियांप्रति संवेदना जागृत झाल्या होत्या आणि एक आदर-सन्मान निर्माण झाला होता.जो खुलूस खरंच  वाचून अजून कितीतरी पटीने वाढला आहे.आपल्या समाजाचा एक हिस्सा या स्त्रिया सुद्धा आहेत त्यांना डावलून, हिनवून कदापी चालणार नाही ही शिकवण मला खुलूस ने दिली असे मी म्हणू शकतो.

खुलूस वाचून मी भारावून गेलोय.लेखकांचा बोट धरून जणू मीच त्या काळोखात खितपत जगणाऱ्या स्त्रियांशी संवाद करून आलोय असं मला वाटतं आहे.त्यांच्या वेदना,दुःख,दर्द,पीडा मला फार जवळून अनुभवून आल्याचा जणू भास होतोय.लेखकांनी त्या स्त्रियांचा विश्व आणि त्यांच्या वेदना,दुःख-दैन्य,इच्छा,आकांक्षा ज्या शब्दांत मांडल्या आहेत त्या वाचकाला अंतर्मुख करून हेलावून सोडणाऱ्या आहेत.कुलटा', 'किटाळ', 'वेश्या', 'रंडी'.असे अनेक शब्द वापरून या स्त्रियांना हिणवलं जातं. पण व्यापकदृष्ट्या, आपल्या समाजाच्या वासना शमवणाऱ्या या स्त्रियांच्या नशिबी काय येतं ?
 दुःख- दैन्य आणि नरकासम भोगवटा.

अशी असंख्य आयुष्यं जवळून बघितलेल्या लेखकांनी या स्त्रियांनाच या पुस्तकाच्या नायिका केलं आहे. या स्त्रियांची घुसमट, त्यांच्या इच्छा-आकांक्षा,त्यांची परिस्थिती- शरणता, हतबलता, त्यांचे हुंकार, त्यांच्या आर्त हाका, त्यांच्या भावभावना आणि त्यांची तगमग हे सारं या पुस्तकात संवेदनशीलरीत्या टिपलं आहे.जे वाचत असताना वाचकाच्या डोळ्यांतून अश्रू आल्याशिवाय राहत नाही.यातील स्त्रिया लेखकांना आयुष्याच्या वेगवेगळ्या वळणावर भेटत गेल्या.त्या आता हयात आहेत की नाहीत हे सुद्धा ठाऊक नाही.पण या कथेतील स्त्रिया खोट्या नाहीत की त्यांची दुःख बेगडी नाहीत.यातील प्रत्येक कहाणीला आगापिछा आहे,शेंडी-बुडखा आहे.

लेखक म्हणतात - 

ही संपूर्ण सफर म्हणजे एका जिवलगाचा शोध होता,पाठलाग होता!ज्याचा शेवट काळजाला हुरहूर लावून गेला, जगणं समृद्ध असणं असणं म्हणजे काय याचे नव्याने संदर्भ देऊन गेला !🌿

हे पुस्तक एकूण 4 प्रकरणात विभागलं गेलं आहे.या प्रत्येक प्रकरणात त्या वेगवेगळ्या स्त्रियांच्या संघर्षमय कहाण्या दिलेल्या आहेत.'काळोखात हरवलेल्या चांदण्या,जगण्याचं गणित चुकलं नाही तरीही,
'काही वेगळ्या कहाण्या'आणि "कोविडकाळातल्या ज्वाळा" हे ते 4 प्रकरण होय."हिराबाई'पासून सुरू होणारा हा प्रवास 'नागम्मा'पाशी येऊन समाप्त होतो आणि वाचकाला विचारांच्या चक्रात गुंतवून टाकतो.शेवटी लेखकांनी स्त्रियांच्या वतीने इथे येणाऱ्या पुरुषांशी, त्यांना दलदलीत ढकलणाऱ्या दलालांशी, सरेआम या लुटल्या जात असतानाही स्वमग्नतेच्या कोषात गुरफटून गेलेल्या समाजाशी आणि सरतेशेवटी तमाम वाचकांशी केलेला संवाद आपल्याला विचार करायला भाग पाडून जातो एवढं नक्की....

या विषयांवर जास्तीत लिहायला,बोलायला हवं आणि मनन चिंतन करून विचार करायला हवं.हा विषय अजिबात दुर्लक्षित करता येणारा नाही.त्या स्त्रियांकडे  बघण्याचा आपला दृष्टिकोन बदलायला हवं आणि ते 'खुलूस'सारख्या पुस्तकांतून नक्कीच बदलू शकतो असं मला वाटतं..🖤

दुसऱ्या भागाच्या प्रतिक्षेत........🌿
Sameer Gaikwad Sir Hats Off To You and Your Writing.....♥️🖤

©️Moin Humanist🌿

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा