कोल्हाट्याचं पोरं 🖤

हे पुस्तक वाचत असताना नेहमी मला एका हिंदी चित्रपटातील गाण्याचे खालील बोल आठवतात. "दुनिया में कितना गम हैं,मेरा गम कितना कम हैं, लोगो का गम देखा तो,मैं अपना गम भूल गया.🥺 ठीक या Lyrics प्रमाणे मी स्वतःच दुःख विसरून जातो.मला माझे दुःख या लेखकासमोर नगण्य वाटायला लागतात.आपले आयुष्य किती सुखद आहे ही भावना मनात निर्माण होते.सर्वकाही असताना आपल्याला अजून काय हवंय ?आपल्याला जे मिळालं आहे ते असंख्य जणांचा स्वप्न आहे या गोष्टीची मला जाणीव हे पुस्तक वाचून झाली. असंख्य वेदना झेलून,समस्यांचा सामना करून लेखक जेव्हा शेवटी डॉक्टर होतो तेव्हा उर भरून तर येतोच.प्रचंड आनंद सुद्धा होतो.पण इथपर्यंत मजल मारण्यासाठी केलेली धडपड आणि मेहनतीचा विसर आपल्याला पडत नाही.त्यांच बालपण एवढ्या खडतर आणि वाईट परिस्थितीत गेलं ह
ी गोष्ट कोठेतरी मनात काट्यासारखी टोचत राहते. काही वर्षांपूर्वी मी हे पुस्तक वाचलं.आणि तेव्हापासून कमीत कमी 4 वेळा वाचून पूर्ण केलं असेल.जेव्हा सुद्धा माझ्या आयुष्यात मला काही अडचणी,दुःख जाणवतात तेव्हा मी हे पुस्तक चाळत असतो.हे पुस्तक वाचून मला ते दुःख,अडचणी खूप शुल्लक वाटायला लागतात..लेखकाच्या संघर्षापुढे आपल्या अडीअडचणी गौण आहेत.असा एक विश्वास मनात निर्माण होतो.व मी पुन्हा ताकदीने अभ्यास,मेहनत करायला सुरुवात करतो एवढं नक्की.लेखकांचा खडतर व संघर्षमय जीवनप्रवास मनाला वेदना देणारा असून असंख्याना प्रेरणा देणारा आहे.. हृदयाला चटके देऊन जाणाऱ्या या पुस्तकांमध्ये लेखकांनी आपला व आपल्या आईचा संघर्षमय आणि दुःखद जीवन प्रवास मांडलेला आहे.आपल्या बापाचा पत्ता नसलेल्या व आईच्या प्रेमासाठी तडपणाऱ्या एका मुलाचे हे प्रांजळ आत्मकथन वाचताना आपल्या डोळ्यातून पाणी आल्याशिवाय राहत नाही.कितीतरी वेळा अश्रूला बांध फुटून वाचकाचे डोळे पाणावतात एवढं वाचक या कादंबरीत हरवून जातो. कोल्हाटी समाजातील बोर्डावर नाचणाऱ्या स्त्रियांचा जीवन त्यांच्या आयुष्यातील समस्या,त्यांचे होत असलेले हाल व आपल्या समाजाचा त्यांच्याकडे बघण्याचा दृष्टीकोन पावलोपावली आपल्याला या पुस्तकामधून जाणवतो. अतिशय गरीब घरात जन्म घेऊन गरिबीचे चटके सोसत डॉक्टर झालेल्या लेखक किशोर काळे सरांचे हे आत्मचरित्र वाचताना अंगावर काटा येतो.लेखक किशोर काळे व त्याची आई शांताबाई काळे यांची ही हृदय पिळवून टाकणारी संघर्षमय कहाणी वाचल्यावर कोणीही आपल्या भावना आवरुच शकतं नाही एवढं नक्की. ता.क :- आजपर्यंत या पुस्तकाबद्दल असंख्य जणांनी लिहलं आहे.याबद्दल बऱ्याच प्रमाणात चर्चा झालेली आहे.असंख्य वाचकांनी हे पुस्तक वाचलं आहे.त्यामुळे जास्त विस्तृत न लिहिता फक्त मनातील भावना लिहल्या आहे.कथेवर विशेष काहीही भाष्य केले नाही.ज्यांनी वाचलेलं नसेल त्यांनी लगेच वाचायला घ्या..🙏 ©Moin Humanist✍️

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा