मनातलं काही....❤️



अश्या असंख्य गोष्टी आहेत ज्या मला शिकायच्या आहेत.मला खुप काही शिकायला,करायला आवडतं. पण सुरुवातीपासून गावातच राहिल्याने या गोष्टींवर काही मर्यादा आल्या.खूप काही करायचं, शिकायचं होतं आणि आहे.but काही कारणाने ते करू शकलो नाही.पण आता ते भविष्यात करायचं आहे.असंख्य गोष्टीबद्दल खूप उशिरा कळालं त्याबद्दल अनेक वेळा खूप दुःख होतो.आता जे मार्गदर्शन करणारे,मार्ग दाखवणारे पूर्वी मिळाले असते तर आयुष्य फार नाही But थोडं वेगळ्या वळणांवर असलं असतं. Its ok जे झालं ते झालं.माझी माझ्या आयुष्याबद्दल अजिबात तक्रार नाही. मला आजपर्यंत जे काही मिळालं ते असंख्य जणांच आजसुद्धा स्वप्न आहे.मी संघर्ष केला नाही आजपर्यंत.पण मला तो करायचं आहे.

मी संघर्ष/Struggle साठी पूर्णपणे तयार आहे.बापाच्या पैशांवर मला जगायचं नाही.जे काही करायचं आहे ते स्वतःच.एक छोटीशी झोपडी असेल ती स्वतःची आणि सेल्फ made असेल एवढं नक्की..आजपर्यंत कम्फर्टझोन मध्ये जगलोय तो कम्फर्ट झोन सोडायचं प्रयत्न करतोय पण तो कधी कधी जमतं नाही.स्वतःशी रोज लढतोय. कधी जिंकतोय तर कधी हरतोय..अभ्यास,वाचन वगैरे न चुकता करतोय.दिनक्रम बदललं आहे.आयुष्याची वाट सोपी आणि सरळ दिसतं आहे.पूर्वीप्रमाणे अंधार वगैरे काहीही आता दिसतं नाही.नौकरी,करियर वगैरेची चिंता नाही.सुखाने आयुष्य जगू शकेल कुटुंबासोबत इतर 1/2 जणांचा सुद्धा पोट भरू शकेल एवढं पैसा कमावण्याची लायकी आणि प्लॅन मी तयार केला आहे.त्याबद्दल काही प्रॉब्लेम नाही. 

पण कधी कधी विचित्र वाटतं.ज्या भागात राहतो त्या भागात आता कधी कधी राहावंस वाटतं नाही.कारण एवढंच की मनातील दोन शब्द बोलायला प्रत्यक्ष येथे आजूबाजूला कोणी नाही.गल्ली दिवसभर भयाण पडलेली असते.मित्र असंख्य आहेत पण त्या पद्धतीचा मित्र आजूबाजूला कोणी नाही.रोज असंख्य कॉल्स येतात पण प्रत्यक्षात कोणीही नसतो बाजूला.त्यामुळे स्टडी बंकर,पुस्तके,गाणे,चित्रपट,सोशल मीडिया,अभ्यास आणि मी बस्स एवढंच सध्या माझं आयुष्य आहे.एकंदरीत अभ्यास आणि पुस्तके सोडून हाच माझा विरंगुळा आणि मनोरंजनाचा साधन आहे. सांगायचा मुद्दा हाच की दिसतं तेवढं सोपं नसतं. समोरचा व्यक्ती तुम्हाला हसत वगैरे दिसतं असेल तर तो आनंदीच असेल असं नाही.त्यामुळे कोणालाही Without भेटता,बोलता त्याबद्दल गैरसमज करून घेणे चुकीचं आहे.तो कोणत्या परिस्थितीत असतो त्याचं त्याला ठाऊक असतं..बाकी मी एकदम आनंदी आहे आणि शेवटपर्यंत असणार आहे.थोरो लाईफ मध्ये आल्यापासून नैराश्य वगैरे मला गाठू शकत नाही.कारण माझ्या असंख्य प्रश्नांची उत्तरे मला बुद्ध आणि थोरो गुरुजींनी दिली आहेत.आता एकांतवास  मला आवडतो.आणि याच कारणाने मी थोरो गुरुजींचा कट्टर फॅन झालोय.गौतम बुद्धानंतर त्यांनी दाखवलेला मार्ग मला प्रिय वाटतो आणि मी याचं वाटेवर चाललोय..भविष्यात खूप काही करायचं आणि शिकायचं. सध्या फोकस फक्त स्टडीवर आहे.त्यामुळेच सोशल मीडियावर जास्त ऍक्टिव्ह नाही किंवा पुस्तका व्यतिरिक्त कशाबद्दल लिहीत नाही.आता फक्त कम्फर्ट झोनमधून बाहेर निघायचं आहे.

 पुन्हा आजारी पडायचं नाही ही गाठ मनाशी बांधली आहे.छोट्याशा आजारामुळे 2 वर्ष मागे गेलोय.त्यामुळे Health is Wealth हा मंत्र तंतोतंत पटलं आहे.आता लवकरच ध्येय गाठायचं आहे..Aim खूप आहेत त्यामुळे Small स्टेप्स टाकतोय.फक्त एकच Aim च्या मागे लागायचं नाही.Cse पहिला प्रेम आहे तो काहीही झालं तरी सोडायचं नाही.पण फक्त त्याच्याच मागं सुद्धा लागायचं नाही..बस्स एवढंच.

Hope माझ्याबद्दल असलेल्या काही प्रश्नांची उत्तरे clear झाली असतील.So माझी काळजी करणाऱ्या मित्रांनी बिंदास रहा मी योग्य ट्रॅक वर आहे.रस्ता भटकलेलो नाही आणि भटकणार सुद्धा नाही.मार्ग तोच आहे पण त्या मार्गाला विविध वाटा निर्माण करतोय.💜

लव यु ऑल❤️❤️

Moin Humanist ✍️

टिप्पण्या

टिप्पणी पोस्ट करा

या ब्लॉगवरील लोकप्रिय पोस्ट

थोडं मनातलं ♥️

इमेज
आयुष्यात आजपर्यंत फक्त एकाच वेळी  तुटून पडलो त्याबद्दल व्यक्त व्हावं वाटलं.🌿 2017 ला 12th पास झालो.पुण्याला गेलो,काही कारणाने परत येऊन घरीच राहून अभ्यास करायचं ठरवलं.काकाच्या बंद पडलेल्या खोलीत स्वतःचा विश्व बनवलं.हाच आपला पहिला वहिला 'स्टडी बंकर'होय.2018 ते 2019 Cse चा मनापासून सर्वकाही विसरून अभ्यास केलं.अवांतर वाचन सुरूच होतं. 2019 च्या ऑक्टोबर मध्ये अनपेक्षितपणे आरोग्याने साथ सोडली आणि येथूनच मी मागे पडत गेलो.येथून अभ्यास बंद झाला.परत परत हॉस्पिटलमध्ये जाऊन अस्वस्थ वाटतं होतं त्यामुळेच एकटेपणाची सुद्धा जाणीव व्हायला सुरुवात झाली.गल्लीत जवळचा म्हणावं तसं कोणीही मित्र नव्हतं.होती ती फक्त 'अर्पिता' तिला बोलूनच थोडं छान वाटायचं. आमचं एकमेकांवर खूप म्हणजे खूप प्रेम होतं.खूप काही वेगळी स्वप्ने बघितलेली होती आम्ही.  'Long Distance Relationship' असून सुद्धा आम्ही एकमेकांच्या जवळच होतो असं वाटायचं.एकंदरीत खूप भारी होतं आमचं नातं.पण परत परत आजारामुळे मी पूर्णपणे तुटलो होतो.माझं भविष्य अंधकारात दिसतं होतं.दिशा मिळतं नव्हती.समजून घेणारं आणि समजावून सांगणार ...
अधिक वाचा

सुपरमॅन ऑफ मालेगाव.....♥️🌼

इमेज
काही वर्षांपूर्वी युट्यूबवर 'सुपरमॅन ऑफ मालेगाव' ही डॉक्युमेंटरी पहिल्यांदा पाहिली होती नि आजपर्यंत किती वेळा पाहिली याचा हिशोबच नाही. आज पुन्हा एकदा पाहिली नि ठरवलं की या वर काहीतरी लिहावं, जेणेकरून ज्यांनी पाहिली नसेल त्यांना या डॉक्युमेंटरीबद्दल माहिती होईल...😊 'मालेगाव का सुपरमॅन' या खानदेशी चित्रपटाच्या निर्मिती प्रक्रियेवर, नि एकूणच खानदेशातील लोकांच्या चित्रपट बघण्याच्या व बनवण्याच्या असलेल्या अप्रतिम पॅशनवर आधारित ही डॉक्युमेंटरी आहे. कोणत्याही सुविधा नसताना, धार्मिक कट्टरता नि बेरोजगारीचा सामना करत, कुटुंबाची जबाबदारी पेलत, खानदेशवासी फक्त चित्रपट पाहत नाहीत, तर जुगाड करत चित्रपट कसे बनवतात हे पाहणं एक अद्भुत अनुभव आहे. त्यांची चित्रपट बनवण्याची जिद्द आणि पॅशन खूपच प्रेरणादायी आणि कौतुकास्पद आहे. खूपच कमी संसाधनांचा वापर करून, आपल्या स्थानिक बोली भाषेत सुंदर सामाजिक संदेश देणारा चित्रपट कसा बनवावा, हे यांच्याकडून शिकायला हवं. मालेगावमध्ये लोकांचा चित्रपट पाहण्याचा उत्साह जसा जोरात आहे, त्यापेक्षा चित्रपट बनवण्याचा उत्साह अनेक पटींनी अधिक आहे. हे...
अधिक वाचा

जोगवा 💔🌼

इमेज
जोगवा हा चित्रपट मी कितीतरी वेळा बघितलं नि प्रत्येक वेळी तो खूप खोलवर अंतर्मनाला भिडला.यानंतरच मी राजन गवस लिखित चौंडक,भंडारभोग ह्या कादंबऱ्या सुद्धा वाचल्या.आपल्या समाजात धर्माच्या, देवाच्या नावाखाली काय-काय घडतं, याचं वास्तवदर्शी नि फार भावनिक चित्रण या चित्रपटात आहे.  ‘जोगवा’ म्हणजे काय, हे या चित्रपटामुळेच नीट समजलं. पूर्वीपासून आपल्या ग्रामीण भागात असं प्रथा आहे की जर कुणी संकटात असेल, विशेषतः मुलगी किंवा मुलगा दीर्घ आजारी असेल, किंवा मुलं होत नसतील, तर घरातली एखादी मुलं किंवा मुलगी देवासाठी अर्पणकेली जाते त्यांना जोगता किंवा जोगतीण बनवलं जातं. ही व्यक्ती मग आयुष्यभर देवाच्या नावावर जगते,लग्न करता येत नाही, आपलं स्वप्न जगता येत नाही, समाजाच्या बाहेर राहावं लागतं. या चित्रपटात प्रमुख भूमिका निभावली आहे (उपेंद्र लिमये) यांनी तायप्पा ‘जोगता’ च्या भूमिकेत. त्यांचं पात्र लहानपणापासून जबरदस्तीने देवासाठी झोतात दिलं जातं. त्यांचं लैंगिक शोषण होतं, ते स्वतःची ओळख विसरतात, स्वतःला पुरूष समजावं की नाही, हेही त्यांना समजेनासं होतं. दुसरीकडे सुली (मुक्ता बर्वे) जोग...
अधिक वाचा